هی فلانی

سلام 

این روزها چه روزایی بود 

تلخ و شیرین همچنان در گذر است 

روزهایمان در خوابگاه در معیت دوستان و فیس بوک و لپ تاپ میگذرد 

عصرها هم مشغول کلاس زبانیم 

ماه رمضون هم با همه قشنگی هاش و سختی هاش همچنان در گذر است 

ما هم همچنان دنبال کار میگردیم،کژ دار و مریز 

چند روزی هست که سرما خوردم و آمپول و قرص و دوا و...... 

امروز وقتی داشتم می رفتم کلاس زبان تو پیاده رو یه آقایی رو دیدم که رو زمین افتاده،اولش فکر کردم گداست و خوابه ولی جلوتر که رفتم دیدم نه،اونجا رو زمین افتاده 

مردم هم بی تفاوت از کنارش رد می شدن و هیچ توجهی بهش نمی کردن 

من هم چند قدم ازش دور شدم ولی نتونستم بی خیال بشم 

برگشتم بالای سرش،دیدم که نفس میکشه ولی صداش که کردم دیدم حرف نمی زنه 

زنگ زدم به اورژانس و اونا گفتن که به پهلو بخوابونش تا برسیم 

منم همین کار رو کردم 

یه جوون دیگه هم اومد اونجا و یه کم وایساد و رفت 

چند نفری هم نگاهی انداختن و پرسیدن که مرده؟ 

خیلی شاکی بودم،ما که این همه ادعای همنوع دوستی و ...... مون گوش فلک رو پر کرده چرا اینطور نسبت به یه انسان بی تفاوتیم 

چند دقیقه بعد اورژانس هم رسید و اون آقا رو بردن،ایشالا که حالش خوب باشه...... 

به قول اخوان هی فلانی زندگی شاید همین باشد ..... 

نمی دونم 

اگه خدا بخواد بعد از 2 ماه فردا میرم خونه 

خیلی دلم واسه خونه و شهرمون تنگ شده،برم ببینم مردم اونجا هم همینقدر بی تفاوت و بی احساس شدن؟ 

پ.ن:دیشب شب قدر بود و ما قدری نداشتیم.